1/3 Lost in the game…

Het leven is soms een spel waarvan de speluitleg kwijt is…

… meestal begin je dan maar gewoon omdat een spelletje spelen leuk is toch? Hoe erg kan het zijn en gaandeweg kom je er vast wel achter. Maar ergens knaagt er iets aan je dat je wil weten wat nu echt de bedoeling is.

In een maatschappij waar bijna alles wetenschappelijk bewezen is en volgens regels moet, voelt intuïtie vaak ook zo.

Waar is de handleiding om met intuïtie “te spelen”?

Het gekke is, iedereen heeft intuïtie en onderbuik gevoel. En vaak pas achteraf begrijpen we dat we beter ons gevoel hadden moeten volgen.

Al vroeg krijgen we van onze omgeving aangeleerd dat jouw intuïtie geen bestaansrecht heeft.

Als je iemand geen hand/knuffel wil geven:“Doe niet zo onbeleefd…”

Als je geen honger hebt:

“Eet je bord leeg je wil toch groeien?”

Als je niet naar school wil:

“Iedereen heeft wel is geen zin, dat is geen reden om thuis te blijven.”

Als je iets niet lekker vindt:

“Maar het is goed voor je, je moet het gewoon leren lekker vinden.”

Ik durf/wil het niet doen:

“Dan zet je jezelf er maar overheen.”

Soms WEET je dingen gewoon. Je voelt het aan, maar als je als kind vaak wordt “overruled” door de ervaring of (boeken)kennis van anderen, leer je jouw gevoel en intuïtie te negeren. 

Omdat we zolang afhankelijk zijn van onze opvoeders (veel langer dan andere zoogdieren) vertrouwen we op mensen om ons heen die ouder zijn. Lees; die het waarschijnlijk beter weten omdat ze al meer ervaren zijn in overleven.

Als kind zeg je alles wat je voelt, spreek je jouw intuïtie uit. Wordt dit vaak genoeg weggeschoven, dan “leer” je het dus te wantrouwen.

Gevolg: Het gevoel blijft maar je doet niks meer met je intuïtie en de signalen.

Ook ik heb weer moeten leren om mijn intuïtie te volgen. 

Belly over Brain