2/3 Lost in the game…

Vrouwen die anderen verantwoordelijk maken voor hun welzijn worden snel bestempeld voor  manipulatief gedrag. En ik ken genoeg vrouwen die dit verdedigingssysteem vaak inzetten. 

Ik heb ervaren dat vrouwen met deze “eigenschap” geen bedding hebben in zichzelf en dus vaak hun behoeftes proberen te halen bij een ander. Dit gedrag is meestal onbewust om toch te krijgen wat ze nodig hebben en zichzelf niet gunnen. 

Ik hoor dan vaak dat het toverwoord van hedendaagse coaches “slachtofferschap” erop geplakt wordt. Maar wat ligt erachter? Worden deze vrouwen echt gezien en gehoord?

Wat ik ervaar is dat veel vrouwen terug moeten naar hun eigen natuur, hun eigen ritme. Als we de shift willen maken naar “het vrouwelijke” zullen we onze individualiteit in verbondenheid moeten opzoeken om beter te voelen. Jouw onderdrukte emoties de vrije loop laten in sisterhood is niet meer “normaal” in deze tijd. 

Toch voel ik dat dit een prachtige tool is die onze voormoeders ons hebben nagelaten. Jezelf de ruimte geven om te huilen, te rouwen en verdrietig en boos te zijn werkt helend. Maar in een wereld die emotionele uitbarstingen bestempelen als zwak en instabiel houden we het vaak binnenskamers. 

Helaas gaan we vaak niet diep genoeg wanneer we ons opsluiten en in ons eentje de druk van de emoties eraf halen. De magie van een veilige plek, in een veilige groep die getuige zijn, bied je het anker om dieper te gaan dan je alleen kan.

Helend spreken én helend zwijgen. Helend huilen én helend boos zijn. Alle opgekropte emoties in jezelf Helen door gesteund te worden. 

Vindt die groep waar andere vrouwen getuige zijn, niet van jouw slachtofferschap maar van jouw kracht. Sisters die je verdedigingsmechanisme niet zien als excuus om weg te lopen maar reden om in de buurt te blijven.

Hoe zou de wereld eruit zien als we weer vertrouwen op de kracht van vrouwencirkels?