Je blijven aanpassen aan het leven…

Nieuwe wegen bewandelen is een van de moeilijkste dingen voor een mens om te doen.

Hoe ontevreden je ook bent over je huidige situatie, de stap in het onbekende, uit je comfort zone, is geen gemakkelijke.

Onafhankelijk zijn is namelijk net zo eng als aanlokkelijk. Uit oerinstinct wil geen enkel mens uitgesloten worden of anders zijn. Niemand wil een Eva zijn, laat staan een Lillith.

Voorspelbaarheid, eerdere ervaringen en regels bepalen vaak hoe je reageert en leeft. Deze grenzen van je hoofd bieden je net zoveel vrijheid als inperkingen.

Als je jezelf dus uitdaagt om in beweging te blijven, vind je hoofd er ongetwijfeld heel veel van. Want je hoofd houdt van voorspelbaarheid, controle en (zelf opgelegde) grenzen.

Je lichaam heeft echter te maken met hele andere grenzen en die staan vaak recht tegenover degene die je hoofd in stand probeert te houden.

Lichamelijke klachten die ontstaan door ontevredenheid over je huidige situatie betekenen dat je grenzeloos bent. Je hoofd verteld je je aan de regels te houden en binnen de lijntjes te kleuren die je overduidelijk emotioneel en lichamelijk geweld aandoen.

Kunnen voelen wat jouw grens is, kan dus best lastig zijn. Want een grens ervaar je vanuit je lichaam en daarna vraagt het om moed dit duidelijk te maken aan je hoofd en om dat vervolgens in beweging te brengen naar buiten.

Uit eigen ervaring zijn 3 dingen belangrijk om mijn eigen grenzen te respecteren:

 echt in mijn lichaam, en dan vooral mijn bekken, aanwezig te zijn. Hier ligt mijn oerkracht die verbonden is met mijn authentieke beslissingscentrum.

 bereidheid om de prijs te betalen om mijn grens aan te geven. Lief en aardig gevonden worden, je aanpassen om niet op te vallen, harmonie behouden, enzovoort moet je durven opgeven. Mensen willen altijd de dualiteit vinden dus je zal nooit iedereen tevreden houden met jouw mening en visie.

 stop met zoeken naar die plek van eenheid en verlichting waar de hele spirituele industrie op draait. Dit verlangen maakt dat we soms alleen maar blijven hangen in liefde en licht. 

Grenzen hebben betekend niet meer zweven maar dingen in de aardse werkelijkheid te laten komen. Ik denk dat veel mensen in spirituele wereld dit daarom zo lastig vinden en soms zelfs onzin vinden omdat ze meer in het universele bewustzijn willen zijn, zonder kritisch te zijn naar hun eigen gevoelens en grenzen.

Hier zit eigenlijk de wond onder dat we het paradijs, daar waar het leven heerlijk was, moesten verlaten voor een leven in dualiteit.

Het streven is mooi maar heeft geen bodem zonder bewustzijn van je lichaam te hebben. Je lichaam is op zich zelf al iets begrenst. Als we geen grenzen hebben, kunnen we moeilijker onze waarheid ervaren en belichaamd leven. 

Om elkaar echt tegen te kunnen komen vol respect van ieders kwaliteiten daar ligt, naar mijn mening, de kracht van eenheid. Ontmoetingen worden oprechter en eerlijker juist omdat we authentiek en anders zijn. Wanneer we ons echt laten zien en kunnen uitspreken wat er in ons omgaat, kunnen we onze volle potentie benutten in dit leven. Je hart zal overstromen van passie voor wie je bent en wat jij de wereld te brengen hebt. Door de dualiteit kan juist eenheid ontstaat omdat we elkaars unieke talenten nodig hebben om het plaatje compleet te maken. Vanuit die belichaming zijn we hier op aarde allemaal even belangrijk en waardevol. 

Dat vraagt om authentiek te durven zijn en dus ook te durven breken met “hoe het hoort” en “ wat er van je wordt verwacht”. En JA dit is spannend, die grenzen aangeven en anders zijn….. en tegelijkertijd geeft dat meer eerlijkheid en waarheid aan de verbindingen met anderen.

Het leven voelen dat is waar ik naar streef.